Εστίαση, πλαίσιο, οπτική γωνία, στιγμιαία αποτύπωση, αντίληψη του κόσμου, ανάμνηση, αναστοχασμός, πολλαπλές αναγνώσεις. Οι παραπάνω έννοιες θα μπορούσαν να ακουστούν σε σεμινάρια φωτογραφίας αλλά και στους εκπαιδευτικούς κύκλους της ψυχοθεραπείας, γεγονός που καταδεικνύει ότι φωτογραφία και ψυχοθεραπεία μοιράζονται έναν κοινό τόπο.
Σε μία έκθεση φωτογραφίας, παρατηρώντας κάθε έκθεμα ξεχωριστά, βλέπουμε την αποτύπωση μίας στιγμής, ένα εδώ και τώρα (πλέον παρελθοντικό), υπό το βλέμμα του φωτογράφου. Ένα παρόν που φυλακίζεται από τον καλλιτέχνη για να ελευθερωθεί στο μέλλον, από την οπτική του επισκέπτη. Η συνολική θέαση της έκθεσης όμως μας δίνει κάτι περισσότερο από το άθροισμα της θέασης κάθε εικόνας ξεχωριστά. Μας δίνει πληροφορίες για τη ματιά του φωτογράφου στον κόσμο, για τον τρόπο που προσεγγίζει τη ζωή, για το δικό του τρόπο δημιουργίας νοήματος. Αντίστοιχα, ίσως μπορούν να ιδωθούν οι φωτογραφίες από διάφορές χρονικές φάσεις της ζωής ενός ανθρώπου. Η συνολική θέαση θα έχει συνοχή και νόημα ή θα μαρτυρά μια ζωή κατακερματισμένη σε στιγμές; Τα σημεία στα οποία εστιάζει ο «φωτογράφος» μένουν ίδια ή αλλάζουν ανάλογα με το αναπτυξιακό του στάδιo; Υπάρχουν διαχρονικά στοιχεία που είναι σημαντικά σε όλες τις περιόδους; Τί είναι αυτό που τραβάει το βλέμμα του; Τι επιλέγει να αποθανατίσει; Τι υποδηλώνει αυτή η επιλογή για τον ίδιο και τις αξίες του;
Υπό ένα άλλο πρίσμα, η φωτογραφία ως μέσο, παίζει ρόλο στην ψυχοθεραπευτική διαδικασία με το ξεφύλλισμα των οικογενειακών άλμπουμ (πλεόν τείνουν να αντικατασταθούν από συλλογές φωτογραφιών στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης). Σε αυτές τις φωτογραφίες έχουμε τη δυνατότητα να βιώσουμε αναμνήσεις από το παρελθόν, να παρατηρήσουμε τα δυναμικά των μελών της οικογένειας καθώς η φωτογραφία υπήρξε μια στιγμή ενός γεγονότος, μιας σχεσιακής διαδικασίας. Αποτελεί μια αφηγηματική διαδρομή. Παγώνει το χρόνο και επιτρέπει την συναισθηματική επεξεργασία εκείνης της στιγμής. Μας επιτρέπει να ξαναδούμε το παιδί το οποίο υπήρξαμε, με νέα ενήλικη ματιά. Έτσι η φωτογραφία αποκτά μια διττή ταυτότητα. Γίνεται ταυτόχρονα καθρέφτης και παράθυρο. Καθρέφτης των παλαιών συναισθημάτων και ρόλων αλλά και ένα παράθυρο για να ατενίσουμε νέους ορίζοντες στον τρόπο που υπάρχουμε στο σήμερα. Σε μία φωτογραφία μπορούμε να αναβιώσουμε το παρελθόν, να αναστοχαστούμε στο παρόν, να φανταστούμε το μέλλον και να ανακαλύψουμε το προσωπικό σύστημα αξιών μας.
Τέλος, η φωτογραφία, ως ύλη που δημιουργείται από το πνεύμα( τον τρόπο ύπαρξης του παρατηρητή) μπορεί να μας διδάξει έναν ποιητικό τρόπο θέασης της πραγματικότητας. Με τον φακό εστίασης ανα χείρας, έχουμε συνεχώς τη δυνατότητα πλαισίωσης/αναπλαισίωσης της πραγματικότητας, επιλογής οπτικής γωνίας και δημιουργίας νοήματος.
